Pleks het ek lankal gebel

As jy op soek is na ‘n les of wat oor Engeland, en oor presies hoe die Engelse nasie se koppe nou eintlik werk, hoef jy niks verder te gaan as Kensington Gardens se Lancaster Gate-ingang nie. Aan die binnekant van hierdie hek, so neffens die Italiaanse tuine, is daar ‘n klein standbeeldjie van twee bere wat mekaar omhels. Die konstruksie is veronderstel om ook ‘n waterfontein te wees waar besoekers aan die park hul dors kan les, maar ongelukkig is die krane vir geruime tyd nou al so droog soos ‘n Barbie-pop se neusgate.

Vir lank moes die arme twee bere hulle omhelsing uitvoer agter ‘n groot kennisgewing wat aangedui het dat daar “onlangs” begin is met werk aan die fontein; in die verlede was daar altyd ‘n modderspul, selfs erger as die een by Prinses Diana se veelbesproke gedenk-moeras. Daar was ten minste twee redes vir die probleem: die afvoerpyp wat die oorloop-water moes wegvoer, was voorheen eenvoudig te smal, en die ondergrondse dreineringstelsel het ook nie baie goed gewerk nie.

Die kennisgewing (wat teruggedateer het na die 24ste Oktober 2005) het verder gemeld dat ‘n diamantboor-kontrakteur ingespan sou word om die afvoerpyp onder die fonteintjie te vergroot. Hierdie afvoerpyp sou dan verbind word met ‘n drein van ‘n nabygeleë Tweede Wêreldoorlog-kamp wat eers onlangs weer ontdek is. Daarna sou ‘n steekpalm-heining om die standbeeld geplant word, ten einde die Graad II sertifisering van die hele gedoente behoorlik gestand te doen. En as jy nog enige verdere vrae het, skakel asseblief die Royal Parks Authority by 020 7298 2117.

Iets wat mens verder opval, is die koperplaat aan die voetstuk van die konstruksie. Dié weet te vertel dat die fonteintjie in 1939 opgerig is deur die Metropolitan Drinking Fountain & Cattle Trough Association, ter herdenking van hulle tagtigste bestaansjaar. Die feit dat hierdie organisasie ‘n kwarteeu ouer is as ‘n stad soos Johannesburg – tekenend van die Britte se ryk en hulle trotse geskiedenis – is maar net die eerste van al die baie lesse wat daar te leer is wanneer jy vandag gaan kyk na die twee bere wat op hulle eie fontein staan in passievolle omhelsing.

Nodeloos om te sê dat ‘n verdere les doodeenvoudig handel oor Londen se blootstelling aan die eerste twee Wêreldoorloë (om nie eers te praat van die derde een wat beslis eersdaags gaan uitbreek as gevolg van ‘n paar strokiesprente in ‘n Deense dagblad nie). En dan is daar natuurlik ook ‘n les te leer oor die Engelse se beheptheid met die sertifisering van al wat konstruksie is – elke tweede kleinhuisie op Moddereiland is mos ‘n nasionale monument.

Die belangrikste les gaan egter oor hoe die Engelse werk. Dié van ons wat elke Maandagoggend tot Vrydagmiddag ons brood in hulle aanskyn moet verdien, weet maar te goed hoe lank dit vat om enigiets gedoen te kry in hierdie land. In my vorige lewe, in ‘n kantooromgewing in sonnige Suid-Afrika, sou ek en my kollegas op ‘n gereelde grondslag vinnig vergader, besluit wat gedoen moet word, en siedaar; sigbare resultate sou tipies volg binne ‘n dag, ‘n week, of ‘n maand, afhangende van die omvang van die projek.

‘n Mens sou dink dat dit soortgelyk behoort te werk in ‘n eerste-wêreld omgewing soos Engeland – maar moenie glo nie. Hier moet jy mos eers met elke lid van die vergadering probeer konkel nog voor jy die vergadering self belê, net om seker te maak dat die mense ontvanklik is vir jou gedagtes. En dan vat dit nie een vergadering nie, maar drie, as jy gelukkig is, voordat jy hoegenaamd by ‘n besluit uitkom. Die besluit lei egter ook nie tot aksie nie – nee, jy moet eers seker maak jy kry ten minste vyf kwotasies, asook al die nodige toestemmings van die plaaslike owerheid, die belastinggaarder, die landlord, en die mense van Health & Safety.

En so gepraat van Health & Safety. Maak tog net seker dat dit nie te koud is wanneer jy die dag die besluit wil deurvoer nie. Ook nie te warm nie, noudat jy dit noem. En moenie van enigiemand verwag om op ‘n leer te klim nie – dis veels te gevaarlik. Soos in die geval van Gouelokkies van ouds, moet al die omstandighede net mooi reg wees, anders gaan jou hele span oombliklik huis toe.

So kan ek aanhou: dis nie aldag maklik vir ‘n Suid-Afrikaner om aan te pas in hierdie stadige omgewing nie.

Maar daar is ook ‘n ander les te leer uit hierdie staaltjie van die twee beertjies, en dit gaan oor die Engelse en hulle ordentlikheid. Jy weet mos: hierdie ou nasie sal vir ‘n helse lang tyd net mooi niks vir jou doen nie, maar ten minste maak hulle seker dat jy behoorlik ingelig bly in die tussentyd. Dink maar aan al daai kere wat jy op al op ‘n trein gesit het tussen Swindon en Reading, en een na die ander afkondiging vra om verskoning vir die vertraging wat veroorsaak is deur blare op die spoor, van alle dinge.

Kan jy jou indink dat die Johannesburgse munisipaliteit ‘n amptelike kennisgewing sou aanbring wanneer hulle aan ‘n publieke waterfontein werk vir ‘n paar maande? Is daar enige publieke waterfonteine in Johannesburg?

Nou die dag, met die kennisgewing amper drie maande oud, en nog geen sigbare vordering met die werk aan die konstruksie nie, besluit ek toe om die Royal Parks Authority se nommer te bel – alles in die gees van navorsing vir hierdie artikel. Niemand het geantwoord nie, maar daar was darem ‘n boodskap-fasiliteit. In my beste Ingelse aksent vra ek toe maar hoe lank nog, en ek los my nommer. ‘n Paar dae later kry ek so wrintiewaar ‘n boodskap terug: nee wat, nie meer lank nie, en baie dankie vir my belangstelling.

En lyk my dis al wat nodig was: ‘n week later is die werk gedoen, en die kennisgewing is verwyder. Die steekpalm-heining is nou wel nog nêrens in sig nie, maar ek neem aan die dreinering werk nou. Ongelukkig kon ek dit egter nie bewys toe ek dit gisteroggend op my draffie probeer toets het nie – die waterkrane self is steeds kurkdroog.

As jy dit nog drie maande gee, sal dié seker ook reg wees. Indien nie, belowe ek om weer te bel.


Voetstoots van Tonder
5 Februarie 2006