Hoe ander mense rubrieke skryf
* Sien Michael Winner se weergawe van hierdie ontmoeting in sy rubriek in die Sunday Times van 16 April 2006:
http://www.timesonline.co.uk/article/0,,2092-2135969.html
Groot was my verbasing toe ek nou die dag aansit vir ‘n laterige ontbyt by Patisserie Valerie in Kensington, en Michael Winner stap by die deur in. Nie net dit nie, maar die man en sy aanvallige gesellin stap oënskynlik reg op my af, en plak hulself plotseling neer by die tafel reg langs my.
Vir dié wat nie weet nie, Michael Winner het aanvanklik bekendheid verwerf toe hy ‘n hele reeks swak rolprente gemaak het in die sestigerjare. Nou skryf hy ‘n weeklikse rubriek in die Sunday Times waarin daar uitgewei word oor maaltye, metgeselle en meerderwaardige opinies. Sonder uitsondering is sy metgeselle (selfs) heelwat meer beroemd as Winner self, en/of hulle is vroulik, betreklik jonk en redelik aantreklik. Om jou ‘n idee te gee: die onderwerp van voorverlede Sondag se rubriek was ‘n middagete in die geselskap van Mohamed al-Fayed – die eienaar van Harrods, en Prinses Diana se amperse skoonpa destyds.
As ek aan Michael Winner dink, is daar ‘n hele paar Engelse woorde wat oombliklik in my gedagtes opkom: die man is uiteraard ‘n redelike celebrity, hy’s ‘n verskriklike name-dropper en hy is besonder obnoxious. Wat meer is, hy pronk met ‘n oëverblindende fake tan: as jy jou hare wil kam, kan jy gerus die foto’s wat langs sy rubrieke verskyn, gebruik in plaas van ‘n spieël.
Hoe vertaal jy al hierdie woorde in Afrikaans?
Nog ‘n onvertaalbare term: Michael Winner is larger than life. Wanneer hy by ‘n plek instap, neem sy aura die hele plek oor. Daar’s niks subtiel aan die man nie: hy hou nie op met praat nie, hy gesels met almal, en hy glimlag die hele tyd. En hy praat ook nie sag nie, behalwe wanneer hy na die venster se kant toe draai en in sy diktafoon fluister – iets wat hy elke paar sekondes doen.
Maar selfs wanneer Winner probeer fluister kan ek elke woord hoor – dis ‘n kleinerige restaurant, en my tafel is skaars ‘n voet van syne af. So dís hoe die man sy rubrieke skryf, besef ek: hy vat sy diktafoon saam na ‘n ete toe, en dan gesels hy maar net op redelik arbitrêre wyse oor alles wat om hom afspeel. Hy kan waarskynlik nie eers tik nie.
Michael Winner gee die spyskaart skaars een kyk, en dan praat hy in die diktafoon: Eggs Benedict on Toasted Muffins with Smoked Salmon and Hollandaise Sauce. Die kelner kom om sy bestelling te neem: Eggs Benedict on Toasted Muffins with Smoked Salmon and Hollandaise Sauce eggo dit hier om my. So hou dit aan: telkens wanneer sy metgesel iets interessants kwytraak, of as Winner self opkom met ‘n pittige antwoord, kry die diktafoon ook ‘n beurt om te luister na ‘n verbatim weergawe van die gesprek. Dis die een rede hoekom ek nie kon help om aan te hou luister na Winner en sy dame van die dag nie: die menslike oor is nie in staat om iets te ignoreer wat heeltyd herhaal word nie (wat basies die rede is vir die ontstaan van die hele popmusiek-industrie).
Net voordat die kos opdaag, verskoon Winner se gesellin haarself om haar neus te gaan poeier. Skielik is daar vir hom niemand om mee te gesels behalwe ekself nie; die mense by die ander tafels is in hulle eie gesprekke betrokke, en die kelner is nêrens in sig nie. Ek dog jy skryf gewoonlik oor meer interessante plekke, sê ek vir hom. Onmiddelik word my opmerking verewig op die diktafoon: the gentleman next to me says he thought I usually write about more interesting places.
Well, sometimes I do and sometimes I don’t, antwoord Winner my. En dan draai hy diktafoon se kant toe vir die encore: Well, sometimes I do and sometimes I don’t.
Is jy van Australië, vra Winner my. Nee, sê ek vir hom: Suid-Afrika. The gentleman next to me is from South Africa, blaker hy dit uit aan die diktafoon.
Jammer, sê hy vir my, hy’s nie seker of dit ‘n groter belediging is vir Australië of vir Suid-Afrika wanneer hy die twee lande se aksente met mekaar te verwar nie. Maar ek moet sê, hy het nie baie jammer gelyk nie. En ek wou hom nog terug-beledig (dis immers nie aldag wat mens kans kry om ‘n larger than life, obnoxious, name-dropping celebrity met ‘n fake tan in sy gesig terug te beledig nie). Maar voordat ek hom kon vra of vandag se metgesel sy dogter of sy kleindogter is, net sodat hy die die vraag in sy diktafoon kon herhaal, was sy terug en dit was die einde van ons gesprek.
Hou gerus Michael Winner se rubriek dop in die volgende week of twee. Miskien drop hy selfs my naam.
Maar persoonlik sal ek dit maar ‘n mis gee: ek het alles al twee keer gehoor.
Voetstoots van Tonder
19 Maart 2006
http://www.timesonline.co.uk/article/0,,2092-2135969.html
Groot was my verbasing toe ek nou die dag aansit vir ‘n laterige ontbyt by Patisserie Valerie in Kensington, en Michael Winner stap by die deur in. Nie net dit nie, maar die man en sy aanvallige gesellin stap oënskynlik reg op my af, en plak hulself plotseling neer by die tafel reg langs my.Vir dié wat nie weet nie, Michael Winner het aanvanklik bekendheid verwerf toe hy ‘n hele reeks swak rolprente gemaak het in die sestigerjare. Nou skryf hy ‘n weeklikse rubriek in die Sunday Times waarin daar uitgewei word oor maaltye, metgeselle en meerderwaardige opinies. Sonder uitsondering is sy metgeselle (selfs) heelwat meer beroemd as Winner self, en/of hulle is vroulik, betreklik jonk en redelik aantreklik. Om jou ‘n idee te gee: die onderwerp van voorverlede Sondag se rubriek was ‘n middagete in die geselskap van Mohamed al-Fayed – die eienaar van Harrods, en Prinses Diana se amperse skoonpa destyds.
As ek aan Michael Winner dink, is daar ‘n hele paar Engelse woorde wat oombliklik in my gedagtes opkom: die man is uiteraard ‘n redelike celebrity, hy’s ‘n verskriklike name-dropper en hy is besonder obnoxious. Wat meer is, hy pronk met ‘n oëverblindende fake tan: as jy jou hare wil kam, kan jy gerus die foto’s wat langs sy rubrieke verskyn, gebruik in plaas van ‘n spieël.
Hoe vertaal jy al hierdie woorde in Afrikaans?
Nog ‘n onvertaalbare term: Michael Winner is larger than life. Wanneer hy by ‘n plek instap, neem sy aura die hele plek oor. Daar’s niks subtiel aan die man nie: hy hou nie op met praat nie, hy gesels met almal, en hy glimlag die hele tyd. En hy praat ook nie sag nie, behalwe wanneer hy na die venster se kant toe draai en in sy diktafoon fluister – iets wat hy elke paar sekondes doen.
Maar selfs wanneer Winner probeer fluister kan ek elke woord hoor – dis ‘n kleinerige restaurant, en my tafel is skaars ‘n voet van syne af. So dís hoe die man sy rubrieke skryf, besef ek: hy vat sy diktafoon saam na ‘n ete toe, en dan gesels hy maar net op redelik arbitrêre wyse oor alles wat om hom afspeel. Hy kan waarskynlik nie eers tik nie.
Michael Winner gee die spyskaart skaars een kyk, en dan praat hy in die diktafoon: Eggs Benedict on Toasted Muffins with Smoked Salmon and Hollandaise Sauce. Die kelner kom om sy bestelling te neem: Eggs Benedict on Toasted Muffins with Smoked Salmon and Hollandaise Sauce eggo dit hier om my. So hou dit aan: telkens wanneer sy metgesel iets interessants kwytraak, of as Winner self opkom met ‘n pittige antwoord, kry die diktafoon ook ‘n beurt om te luister na ‘n verbatim weergawe van die gesprek. Dis die een rede hoekom ek nie kon help om aan te hou luister na Winner en sy dame van die dag nie: die menslike oor is nie in staat om iets te ignoreer wat heeltyd herhaal word nie (wat basies die rede is vir die ontstaan van die hele popmusiek-industrie).
Net voordat die kos opdaag, verskoon Winner se gesellin haarself om haar neus te gaan poeier. Skielik is daar vir hom niemand om mee te gesels behalwe ekself nie; die mense by die ander tafels is in hulle eie gesprekke betrokke, en die kelner is nêrens in sig nie. Ek dog jy skryf gewoonlik oor meer interessante plekke, sê ek vir hom. Onmiddelik word my opmerking verewig op die diktafoon: the gentleman next to me says he thought I usually write about more interesting places.
Well, sometimes I do and sometimes I don’t, antwoord Winner my. En dan draai hy diktafoon se kant toe vir die encore: Well, sometimes I do and sometimes I don’t.
Is jy van Australië, vra Winner my. Nee, sê ek vir hom: Suid-Afrika. The gentleman next to me is from South Africa, blaker hy dit uit aan die diktafoon.
Jammer, sê hy vir my, hy’s nie seker of dit ‘n groter belediging is vir Australië of vir Suid-Afrika wanneer hy die twee lande se aksente met mekaar te verwar nie. Maar ek moet sê, hy het nie baie jammer gelyk nie. En ek wou hom nog terug-beledig (dis immers nie aldag wat mens kans kry om ‘n larger than life, obnoxious, name-dropping celebrity met ‘n fake tan in sy gesig terug te beledig nie). Maar voordat ek hom kon vra of vandag se metgesel sy dogter of sy kleindogter is, net sodat hy die die vraag in sy diktafoon kon herhaal, was sy terug en dit was die einde van ons gesprek.
Hou gerus Michael Winner se rubriek dop in die volgende week of twee. Miskien drop hy selfs my naam.
Maar persoonlik sal ek dit maar ‘n mis gee: ek het alles al twee keer gehoor.
Voetstoots van Tonder
19 Maart 2006
posted by Voetstoots van Tonder at 10:21 pm
0 Comments:
Post a Comment
<< Home