My kruis in die lewe

So daar is Darrell Hair ook nou uiteindelik werkloos: die ICC het oënskynlik nie met hierdie voormalige internasionale krieketskeidsregter saamgestem toe hy ‘n toets aan Engeland toegeken het, net omdat hy van mening was dat die span van Pakistan die bal ‘n bietjie rof opgevryf het nie.

‘n Maand of drie gelede, toe die oorspronklike voorval plaasgevind het, het elke kommentator denkbaar ‘n eiertjie te lê gehad daaroor. Myns insiens was dit egter Mike Atherton wat met die mees insiggewende opinie vorendag gekom het: as dit dan regtig waar is dat Pakistan besig was om die bal te verniel, behoort almal van ons bly te wees dat hulle ten minste hard aan’t probeer was om die wedstryd te wen – veral teen die agtergrond van al die twyfelagtige weddenskappe en gekookte uitslae waarvan hierdie span gereeld verdink word.

Dis die probleem wanneer ‘n wedstryd gegooi word: niemand sal ooit weet hoe goed die onderskeie spanne regtig is nie, of wat die uitslag dalk sou wees as albei heeltyd ewe hard probeer het. Ek onthou nog ‘n opmerking van een van die getuies voor die destydse King-kommissie na Hansie Cronjé en sy eskapades: wat maak dit tog saak as een span dan betaal word om te verloor – solank die detail van die georganiseerde uitslag net nie voor die tyd aan die skare bekend is nie, behoort die wedstryd nog steeds ewe opwindend vir almal te wees?

En dit bring my by eerskomende naweek se rugbytoets tussen Engeland en Suid-Afrika op Twickenham. Is daar enigiemand wat regtig belangstel in die uitslag wanneer hierdie twee gesertifiseerde verloorspanne kragte meet? So sleg soos wat hulle inderdaad laasweek gespeel het, sou mens sweer dat albei hierdie spanne spesiale aansporingstoelaes belowe is solank hulle net die onderspit delf.

Toe die eindfluitjie blaas in Saterdag se wedstryd op Twickenham, met Engeland wat vir die eerste keer in hulle geskiedenis ‘n loesing toegedien is op Twickenham deur die amateurs van Argentinië, was ek vir ‘n wyle in ‘n baie goeie bui. Dis tog so lekker om te sien hoe die Rosies die veld druipstert verlaat met die tuisskare wat hulle uitjou.

Wêreldkampioene? Nee wat, ek dink nie so nie. Wêreldbekerhouers, miskien – maar ook nie meer vir baie lank nie…

En toe draf Jake White se mak lammetjies later dieselfde aand op die veld teen die span van Ierland, en hulle bederf my hele aand deur ons land se kollektiewe naam weg te gooi met nog ‘n rekord-nederlaag. Wat ‘n ontnugtering, wat ‘n skending van die trotse nagedagtenis aan eenhonderd jaar se geskiedenis van die Springbok op toer.

Want as daar nou een ding is wat Suid-Afrikaners in die buiteland baie vinnig agterkom, is dit die waarde wat in die Springbok-handelsmerk opgesluit is. Dis voorwaar wêreldberoemd: waarskynlik nog meer so as Apartheid, Johan Stemmet en/of Ouma-beskuit.

Klim in enige taxi in Engeland en gee jou nasionale identiteit weg met jou onmiskenbare aksent, en jy kan maar weet dat die bestuurder jou gaan uitvra oor die stand van Springbokrugby. En dan moet jy maar saamgesels, maak nie saak hoe seer dit maak nie.

Die ergste van alles is dat ek nog nooit veel van ‘n rugby-ekspert was nie. Op skool was ek altyd aan die klein kant (ek dink die polities-korrekte manier om daarna te verwys is om te sê dat ek effe laat ontwikkel het). As gevolg daarvan is ek nooit eerste gekies wanneer twee spanne saamgestel is vir ‘n vinnige wedstryd in die LO-periode nie. Uiteindelik het my rugbyloopbaan een pouse in standerd 3 tot ‘n skielike einde gekom toe ek in die sement-afvoersloot aan die kant van die veld vasgeduik het. Een gebreekte neus en ‘n pak slae later het ek besluit om my maar eerder op die boeke toe te spits.

So hoekom moet ek dan enigsins ‘n opinie hê oor die Springbokke en al hulle rampspoedige vertonings?

Maar dis my kruis in die lewe: daar word eenvoudig aanvaar dat alle Suid-Afrikaanse mans eweveel in rugby belangstel. En op die ou end leer ‘n mens maar om saam te gesels, al verstaan jy ook nie alle aspekte van die onkantreël nie.

Die grootste probleem is egter dat ‘n klomp mense met oënskynlik ewe min talent as ekself deesdae vir die Springbokke speel. Of so het dit gelyk, in elk geval, ten tye van verlede Saterdagaand se vernedering in Dublin.

Nou kan ons maar net op die tande kners wanneer Suid-Afrika eerskomende Saterdag uitdraf teen ‘n Engelse span met hulle rug teen die muur. En wat ‘n vernedering sal dit nie wees as die Springbokke nogmaals verloor nie, veral gesien in die lig daarvan dat Engeland so pas sewe agtereenvolgende nederlae in toetse ingeryg het?

Twee jaar gelede, toe die twee spanne laas op Twickenham kragte gemeet het, was ek daar. Behalwe vir die frustrerende uitslag en die irritasie van die Engelse toeskouers se meerderwaardige opmerkings rondom my, onthou ek ook hoe bitterlik koud dit was op daardie treurige dag. Soos een van my Suid-Afrikaanse vriende langs my op die pawiljoen dit opgesom het: dis die eerste keer in sy lewe wat ‘n bier al hoe kouer word terwyl hy dit sit en drink!

En my kruis in die lewe is dat ek volgende Saterdag weer my plek op daardie selfde beton-pawiljoen moet gaan inneem. Ek sal Nkosi en Die Stem uit volle bors sing, en ek sal die Springbokke teen my beterwete ondersteun. Ek trek egter die streep by groen kleredrag (dit maak die treinrit na die tyd net te veel van ‘n verleentheid).

Ek kan nie sê dat ek veel uitsien na die ervaring nie. Te danke aan die effek van globale verwarming, behoort ek egter darem nie weer te verkluim soos twee jaar gelede nie.

Intussen wonder ek: hoe lank nog voordat Jake White by Darrell Hair aansluit in die land van die werkloses?


Voetstoots van Tonder
12 November 2006